Brei

Wil ek alreeds lag, want dis nou nie brei nie, maar wel hekel.

Ek het die dag by die dansklas gekom en daar was ‘n vreemde jong dame. Sy is aan ons voorgestel en het saam gedans dit duidelik baie geniet, maar nooit weer teruggekom nie. ‘n Paar weke kom ek die dag by die haarkapper en onderwyl sy my hare was vra sy “Wil Tannie ons nie help hekel nie?” Ek ky agteroor na haar en vra “Wat hekel ons?”

Sy vertel toe van die evangelis wat hier werk en ‘n uitreik doen. Aan die bywoners ( As my woordkeuse aanstoot neem, vra ek vreeslik om verskoning. Deelnemers klink dan nou vir my asof hulle deel is van die uitreikprogram. So ek gebruik bywoners. Gehoor wil ook nie regklink nie.) deel sy dan ‘n hoedjie, wat sy ” Your cap of salvation” noem, uit. Blyk toe sy gaan by ‘n skool praat en het hoedjies nodig vir die leerlinge. Nadat my hare klaar gedoen was, neem die haarkapster my na die dame. Slaat my plat met ‘n droë hersblaar. Daar is dit die jong dametjie wat die eenkeer by die dansklas opgedaag het. Ewentwel, ek het toe tuisgekom met ‘n pak wol want ek was gevra om net vyf hoedjies te hekel. Die vyf skoolhoedjies het by veertien gestop.

Toe kom die sak gekleurde wol. Sommige vol bolle, ander reste van vorige projekte en ‘n patroon vir die uitreik beanies. Wel, dis nou twee maande later en my vyg hoedjies trek nou al so raak raak aan die sestig. ‘n Paar van die getal, was vir my eie doeleindes, met my eie wol gehekel.

Nou het ek gehoor ek gaan Oumoek-grootjie word. So na elke paar hoedjies, stop ek gou en hekel nog ‘n skapie. Want kleinman se kamer gaan ‘n skapie kamer wees.