Something’s burning

Ek hoor vanaand weer hoe graag my Frikkedil vloek. Toe neem dit my weer ver terug. Na toe my Nolie nog ‘n kleuter was. Hy kon net so lelik vloek.

Ek het al genoem dat ek altyd ‘n toeloop van kinders gehad het. Om die een of ander rede was Nolie altyd in die moeilikheid. Hy was die slag vier jaar oud. ‘n Pienk mannetjie met wit hare en ‘n vreeslike humeur. Bad boy was gewild en het selde baklei. Natuurlik met ander kinders as Nolie. Hulle het elke dag vasgesit en net so dikwels handgemeen geraak.

Die spesifieke dag speel die klomk kinders buite. Dan kom die een in: “Tannie, jou Nolie het my gevloek.” Dan die ander: Moek, Nolie het gevloek.” Wharra wharra bing bing. Het later Nolie brandboudia gegee. Steeds hou dit nie op nie. “Tannie, Mammie, Moek wharra wharra, bing bing.” Toe ‘n knippie peper in sy mond gesit. Dit het so effens gewerk maar nie lank nie toe gaan dit alweer. Die keer ‘n knippie kerriepoeier. Hy het gehuil en mag mos nie uitgaan as hy huil nie. Klaar gehuil toe is hy weer uit.

Ek maak maar kos, aandete lê voor. Ag, genade, nie lank nie, toe begin dit weer. “Moek, tannie, tannie, moek wharra wharra bing bing.” Laat ek tog nou noem dat ek toe swanger was met my Tumi. Elke keer as die kinders kom kla, kom Nolie ewe parmantig saam om sy kant te bring. Hy is nie alleen skuldig nie. Elke keer vertel ek hom om nie te vloek nie. Uit moedeloosheid neem ek later ‘n knippie van die spesiale kerriepoeier en sit dit in sy mond. Maar kyk, toe huil hy en ek was so jammer vir hom. Maar, een of ander tyd moet hy leer hy is ‘n seuntjie, nie ‘n matroos nie.

Die trande het geloop. Die snot en kwyl hang en my moedershart kon dit nie hou nie. Toe neem ek hom badkamer toe, was sy ou mondjie en gee hom melk om die brand te keer. Ek tel hom op die kas in die kombuis en verseker hom dag die ander kinders sommer net stout is. Ek wil hom nie laat uitgaan nie, hulle verpes hom en die enigste verweer wat hy teen die groter kinders het is om hulle te vloek. Hy het my later gehelp om vir hulle broodjies te smeer want kinders is mos elke uur van die dag honger.

Arrie tog. Die kinders het begin inkom en hom op die kas aangetref. Die ou vet pienk beentjies wat soos ‘n pendulem heen en weer swaai. Vra hom nogal hoekom kom speel hy nie met hulle nie. Toe vertel hy hulle dis omdat hulle stout is en hom laat vloek. Hy wys hulle toe die tupperware toring waarin die brandgoed aangehou was. Vertel hulle so ewe wys: “Mammie het hielie pepel in my mond gesit. Dit het gebland. Toe het sy hielie kelliepoeiel in my mond gesit. Dit het baie gebland. Toe het sy hielie kelliepoeiel in my mond gesit.” Hy het die kleinste van die vier houers in die lug geswaai. Toe vervolg hy: ” Dit het 4ken seel gebland.”

Gedagte van die dag: Hy vloek nog steeds. Net, nou vloek hy soos twee matrose.